Kоагулопатија Ковид-19 (нарушување на коагулацијата на крвта) е едно од најчестите нарушувања на оваа болест. Една неодамнешна студија објавена во Science Translational Medicine сугерира дека циркулирачките антифосфолипидни автоантитела можат да бидат делумно одговорни за протромбичните ефекти на Ковид-19.
Што се автоантитела?
Автоантителата, исто така наречени природни антитела, реагираат со само-антигени (конвенционални антигени во телото на поединецот). Во нормални услови, човечкиот имунолошки систем е во состојба да разликува странски супстанци, честопати наречени не-само-антигени и антигени произведени од сопствените органи и ткива на телото, или само-антигени. Сепак, лица со автоимуни нарушувања како што се системски лупус, тироидитис, дијабетес мелитус тип 1 и примарна билијарна цироза, на пример, произведуваат автоантитела кои се насочени и реагираат со сопствените клетки, ткива и / или органи.
Интеракцијата помеѓу овие автоантитела и само-антигени може да резултира во воспаление, оштетување и / или дисфункција на различни ткива и органи, во зависност од специфичниот вид на автоимуно нарушување.
Имунолошки механизми
Штом спајк-протеинот (S) на SАRS-CoV-2 се поврзе со рецепторот ACE2 присутен на површината на клетката домаќин, вирусот потоа може да влезе во клетката и да започне да се шири и на крајот да се пресели во респираторниот тракт. Додека 80 проценти од луѓето заразени со Ковид-19 ќе доживеат инфекција, која главно е ограничена на горните и спроводните дишни патишта на респираторниот тракт, се проценува дека останатите 20 проценти од пациентите ќе развијат белодробни инфекции, од кои некои ќе доживеат многу тешки форми на болеста.
Коагулопатија Ковид-19
Иако повеќето луѓе инфицирани со Ковид-19 обично имаат благи до умерени симптоми, има многу луѓе кои имаат многу потешка форма на болеста. Некои од тешките компликации на Ковид-19 може да вклучуваат пневмонија, откажување на повеќе системи, синдром на акутен респираторен дистрес, акутна повреда на бубрезите, зголемена подложност на други вирусни и / или бактериски инфекции и уникатна форма на коагулопатија под името Ковид-19 коагулопатија.
Раното набљудување на коагулопатија Ковид-19 се карактеризира со лесна тромбоцитопенија (намален број на тромбоцити), мало пролонгирање на протромбинското време (тест што се користи за проценка на способноста на крвта правилно да коагулира) и покачен Д-димер во плазмата. Присуството на високи концентрации на Д-димери, што е производ на распаѓање на вкрстено поврзаниот фибрин, се користи за да се предвиди ризикот од тромбоза кај пациентот, што е поврзано со сериозноста на болеста, идните барања за поддршка so вентилација и зголемениот ризик од смртност. Во споредба со другите видови на интраваскуларни нарушувања на коагулацијата, Ковид-19 коагулопатија е единствена по тоа што повеќето пациенти ќе одржуваат нормални концентрации на фактори на коагулација, како што се факторот VIII и вон Вилбранд фактор, како и нивото на фибриноген и тромбоцити.
Едно од најтешките нарушувања на Ковид-19
И покрај одржувањето на нормалното ниво на овие фактори, Ковид-19 коагулопатија се смета за една од најтешките компликации на болеста, бидејќи го зголемува ризикот заразените пациенти да имаат и макроваскуларна и микроваскуларна тромбоза, а која било од нив може да ја зголеми веројатноста за мозочен удар или миокарден инфаркт. Всушност, студиите спроведени во Холандија, Франција и Италија откриле дека 15-30% од критично заболените пациенти со Ковид-91 доживеале венски тромбоемболизам и артериска тромбоза. Во прилог на овие разорни коагулации, постојат и извештаи дека пациенти со Ковид-19 имаат коагулација поради пристапни катетри, мембрани за дијализа и вонтелесни кола.
Автоантитела на Ковид-19 и коагулопатија
Се проценува дека 0,5 проценти од популацијата или еден од 2.000 луѓе, страдаат од стекнато нарушување на автоимуна тромбофилија познато како антифосфолипиден синдром (APS). АПС се создава со производство на постојани автоантитела на фосфолипиди и протеини кои ги врзуваат фосфолипидите, кои се колективно познати како антитела aPL. Овие антитела на aPL делуваат во интеракцијата со површината на фосфолипидните протеини како протромбин, b2 гликопротеин I (b2GPI), тромбомодулин, плазминоген, протеин Ц и многу други, што на крајот води до активирање на ендотелијалните клетки, тромбоцитите и неутрофилите. Интеракцијата помеѓу антителата на aPL и овие клетки доведува до зголемен ризик од тромбоза на крвно-ендотелниот интерфејс. Дијагнозата на APS обично се јавува откако пациентот е тестиран позитивен на присуство на антикардиолипински автоантитела (антитела на aCL) или автоантитела на b2GPI (антитела на ab2GPI) во крвта. Неодамнешната студија се обиде да утврди дали присуството на антитела на aPL кај пациенти со Ковид-19 може да биде поврзано со коагулопатија на Ковид-19. Серумските примероци добиени од 172 пациенти беа проценети на осум различни антитела на aPL, вклучувајќи aCL IgG, aCL IgM, aCL IgA, ab2GPI IgG, ab2GPI IgM, ab2GPI IgA, aPS / PT IgG и aPS / PT IgM. 89 проценти од пациентите имале позитивен тест за барем еден вид на антитела кон aPL, од кои најчест бил aPS / PT IgG, кој бил пронајден кај 24 проценти од пациентите. Истражувачите потоа се обиделе да утврдат дали присуството на овие антитела кон aPL е поврзано со некоја од клиничките карактеристики на Ковид-19. Едно од најконзистентните откритија е активирање на неутрофилите, на што укажува нивото на калпротектин во серумот и неговото поврзаното присуство со антитела на aPL.
Што предизвикува згрутчување на крвта
Некои од различните механизми за кои се претпоставува дека се одговорни за ова абнормално згрутчување вклучуваат „бура со цитокини“, хипоксична вазо-оклузија и вирус кој директно ги активира имуните и васкуларните клетки. Покрај тоа, исто така, е забележано присуство на неутрофилни вонклеточни мрежи во крвта на многу тешки пациенти со Ковид-19, што исто така може да придонесе за протромботични настани. Откритието дека тешки пациенти со Ковид-19 најверојатно ќе произведат aPL антитела кои за возврат можат да го подобрат формирањето на неутрофилни вонклеточни мрежи има неколку клинички импликации. На пример, пациентите со APS често се третираат со хепарин, кортикостероиди и плазмафереза. Иако се покажа дека и антикоагулантните и кортикостероидните третмани се корисни во третманот на Ковид-19, плазмаферезата сè уште не е целосно испитана и затоа може да понуди нов метод за ефикасен третман на коагулопатија на Ковид-19.